پیشنهاد میکنم چند دقیقه وقت بذارید و این داستان واقعی رو بخونید.

     در روز اول سال تحصیلى، خانم تامپسون معلّم کلاس پنجم دبستان وارد کلاس شد و پس از صحبت‌هاى اولیه، مطابق معمول به دانش‌آموزان گفت که همه  آن‌ها را به یک اندازه دوست دارد و فرقى بین آن‌ها قائل نیست. البته او دروغ می‌گفت و چنین چیزى امکان نداشت. مخصوصاً این که پسر کوچکى در ردیف جلوى کلاس روى صندلى لم داده بود به نام تدى استودارد که خانم تامپسون چندان دل خوشى از او نداشت. تدى سال قبل نیز دانش‌آموز همین کلاس بود. همیشه لباس‌هاى کثیف به تن داشت، با بچه‌هاى دیگر نمی‌جوشید و به درسش هم نمی‌رسید. او واقعاً دانش‌آموز نامرتبى بود و خانم تامپسون از دست او بسیار ناراضى بود و سرانجام هم به او نمره  قبولى نداد و او را رفوزه کرد.

امسال که دوباره تدى در کلاس پنجم حضور می‌یافت، خانم تامپسون تصمیم گرفت به پرونده تحصیلى سال‌هاى قبل او نگاهى بیاندازد تا شاید به علّت درس نخواندن او پی‌ببرد و بتواند کمکش کند. معلّم کلاس اول تدى در پرونده‌اش نوشته بود: «تدى دانش‌آموز باهوش، شاد و با استعدادى است. تکالیفش را خیلى خوب انجام می‌دهد و رفتار خوبى دارد. رضایت کامل».

 معلّم کلاس دوم او در پرونده‌اش نوشته بود: «تدى دانش‌آموز فوق‌العاده‌اى است. همکلاسیهایش دوستش دارند ولى او به خاطر بیمارى درمان‌ناپذیر مادرش که در خانه بسترى است دچار مشکل روحى است.»

معلّم کلاس سوم او در پرونده‌اش نوشته بود: «مرگ مادر براى تدى بسیار گران تمام شده است. او تمام تلاشش را براى درس‌خواندن می‌کند ولى پدرش به درس و مشق او علاقه‌اى ندارد. اگر شرایط محیطى او در خانه تغییر نکند او به زودى با مشکل روبرو خواهد شد.»

معلّم کلاس چهارم تدى در پرونده‌اش نوشته بود: «تدى درس خواندن را رها کرده و علاقه‌اى به مدرسه نشان نمی‌دهد. دوستان زیادى ندارد و گاهى در کلاس خوابش می‌برد.»

خانم تامپسون با مطالعه  پرونده‌هاى تدى به مشکل او پى برد و از این که دیر به فکر افتاده بود خود را نکوهش کرد. تصادفاً فرداى آن روز، روز معلّم بود و همه  دانش‌آموزان هدایایى براى او آوردند. هدایاى بچه‌ها همه در کاغذ کادوهاى زیبا و نوارهاى رنگارنگ پیچیده شده بود، بجز هدیه  تدى که داخل یک کاغذ معمولى و به شکل نامناسبى بسته‌بندى شده بود. خانم تامپسون هدیه‌ها را سرکلاس باز کرد. وقتى بسته  تدى را باز کرد یک دستبند کهنه که چند نگینش افتاده بود و یک شیشه عطر که سه چهارمش مصرف شده بود در داخل آن بود. این امر باعث خنده  بچه‌هاى کلاس شد امّا خانم تامپسون فوراً خنده  بچه‌ها را قطع کرد و شروع به تعریف از زیبایى دستبند کرد. سپس آن را همانجا به دست کرد و مقدارى از آن عطر را نیز به خود زد. تدى آن روز بعد از تمام شدن ساعت مدرسه مدتى بیرون مدرسه صبر کرد تا خانم تامپسون از مدرسه خارج شد. سپس نزد او رفت و به او گفت: «خانم تامپسون، شما امروز بوى مادرم را می‌دادید.»

خانم تامپسون، بعد از خداحافظى از تدى، داخل ماشینش رفت و براى دقایقى طولانى گریه کرد. از آن روز به بعد، او آدم دیگرى شد و در کنار تدریس خواندن، نوشتن، ریاضیات و علوم، به آموزش «زندگی» و «عشق به همنوع» به بچه‌ها پرداخت و البته توجه ویژه‌اى نیز به تدى می‌کرد.

پس از مدتى، ذهن تدى دوباره زنده شد. هر چه خانم تامپسون او را بیشتر تشویق می‌کرد او هم سریعتر پاسخ می‌داد. به سرعت او یکى از با هوش‌ترین بچه‌هاى کلاس شد و خانم تامپسون با وجودى که به دروغ گفته بود که همه را به یک اندازه دوست دارد، امّا حالا تدى دانش‌آموز محبوبش شده بود.

یکسال بعد، خانم تامپسون یادداشتى از تدى دریافت کرد که در آن نوشته بود شما بهترین معلّمى هستید که من در عمرم داشته‌ام.

شش سال بعد، یادداشت دیگرى از تدى به خانم تامپسون رسید. او نوشته بود که دبیرستان را تمام کرده و شاگرد سوم شده است. و باز هم افزوده بود که شما همچنان بهترین معلمى هستید که در تمام عمرم داشته‌ام.

چهار سال بعد از آن، خانم تامپسون نامه  دیگرى دریافت کرد که در آن تدى نوشته بود با وجودى که روزگار سختى داشته است امّا دانشکده را رها نکرده و به زودى از دانشگاه با رتبه  عالى فارغ‌التحصیل می‌شود. باز هم تأکید کرده بود که خانم تامپسون بهترین معلم دوران زندگیش بوده است.

چهار سال دیگر هم گذشت و باز نامه‌اى دیگر رسید. این بار تدى توضیح داده بود که پس از دریافت لیسانس تصمیم ‌گرفته به تحصیل ادامه دهد و این کار را کرده است. باز هم خانم تامپسون را محبوبترین و بهترین معلم دوران عمرش خطاب کرده بود. امّا این بار، نام تدى در پایان‌نامه کمى طولانی‌تر شده بود: دکتر تئودور استودارد.

ماجرا هنوز تمام نشده است. 

به ادامه مطلب بروید.

تازه فهمید كه هیچ زندگی نكرده است
تقویمش پرشده بود و تنها دو روز، تنها دو روز خط نخورده باقی بود
پریشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد
داد زد و بد و بیراه گفت، خدا سكوت كرد
جیغ زد و جار و جنجال راه انداختخدا سكوت كرد
آسمان و زمین را به هم ریختخدا سكوت كرد
.به پر و پای فرشته ‌و انسان پیچیدخدا سكوت كرد
كفر گفت و سجاده دور انداختخدا سكوت كرد
دلش گرفت و گریست و به سجده افتاد
خدا سكوتش را شكست و گفت:
"عزیزم،اما یك روز دیگرهم رفت، تمام روز را به بد و بیراه و جاروجنجال ازدست دادی، تنها یك روزدیگرباقیست، بیا ولااقل این یك روزرا زندگی كن"
لا به لای هق هقش گفت: "اما با یك روز... با یك روز چه كار می توان كرد؟...
"خدا گفت:
"آن كس كه لذت یك روز زیستن را تجربه كند، گویی هزار سال زیسته است و آنكه امروزش را در نمی‌یابد هزار سال هم به كارش نمی‌آید"
آنگاه سهم یك روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت:
"حالا برو و یک روز زندگی كن
او مات و مبهوت به زندگی نگاه كرد كه در گودی دستانش می‌درخشید، اما می‌ترسید حركت كند، می‌ترسید راه برود، می‌ترسید زندگی از لا به لای انگشتانش بریزد، قدری ایستاد، بعد با خودش گفت: "وقتی فردایی ندارم، نگه داشتن این زندگی چه فایده‌ای دارد؟بگذاراین مشت زندگی را مصرف كنم.."
آن وقت شروع به دویدن كرد
زندگی را به سر و رویش پاشید
زندگی را نوشید
و زندگی را بویید
چنان به وجد آمد كه دید می‌تواند تا ته دنیا بدود
می تواند بال بزند
می‌تواند پا روی خورشید بگذارد
می تواند ....
او در آن یك روز آسمانخراشی بنا نكرد
زمینی را مالك نشد،مقامی را به دست نیاورد
اما ...
اما در همان یك روزدست بر پوست درختی كشید
روی چمن خوابیدكفش دوزدكی را تماشا كرد
سرش را بالا گرفت و ابرها را دیدو
 به آنهایی كه او را نمی‌شناختند سلام كردو
 برای آنها كه دوستش نداشتند از ته دل دعا كرد
او در همان یك روز آشتی كردو
خندید و سبك شدلذت بردو سرشار شد و بخشید
عاشق شد وعبور كرد و تمام شد
او همان یك روز زندگی كرد
فردای آن روز فرشته‌ها در تقویم خدا نوشتند:
""امروز او درگذشت، كسی كه هزار سال زیست
زندگی انسان دارای طول،عرض وارتفاع است ؛
 اغلب ما تنها به طول آن می اندیشیم،
 اما آنچه که بیشتر اهمیت دارد،
 عرض یا چگونگی آن است.
امروز را از دست ندهید،
 آیا ضمانتی برای طلوع خورشید فردا وجود دارد!؟
اما اگراین کار را انجام ندادیدنگران نباشید
هیچ حادثه ناخوشایندی برای شما رخ نخواهد داد
شما تنها این فرصت را که به دنیای شخص دیگری با این مطلب روشنایی بیشتری ببخشید، از دست خواهید داد
کسی چه می داند
شاید یکی از دوستان شما هم اکنون .بیشترین نیاز را به خواندن این مطلب داشته باشد

"از دیروز بیاموز. برای امروز زندگی کن و امید به فردا داشته باش. "آلبرت انیشتن

روزی از یک ریاضی دان نظرش را در باره انسانیت پرسیدند ، در جواب گفت :

اگر زن یا مرد دارای ادب و اخلاق باشند : نمره یک می دهیم 1

اگر دارای زیبایی هم باشند پس یک صفر جلوی عدد یک می گذاریم : 10

اگر پول هم داشته باشند 2 تا صفرجلوی عددیک می گذاریم : 100 

اگردارای اصل ونسب هم باشند 3 تا صفرجلوی عدد یک می گذاریم : 1000

ولی اگر زمانی عدد 1 رفت ( اخلاق )؛ چیزی به جز صفر باقی نمی ماند ، 000

صفر هم به تنهایی هیچ است و با آن انسان هیچ ارزشی ندارد و این یادآور کلام حکیم ارد بزرگاست که می گوید:

 نخستین گام در راه پیروزی ، آموختن ادب است و نکو داشت دیگران .